„Chodziło o zaznaczenie naszego związku z naturą, naszego kontaktu z nią, kontaktu na pozór zerwanego, który jednak chciano za wszelką cenę przywrócić”.Maja Lunde, autorka znana przede wszystkim z powieści poruszających tematykę kryzysu klimatycznego i globalnych przemian, w „Czasie zatrzymanym” zmienia ton i skalę. Tym razem zabiera czytelnika w podróż znacznie bardziej osobistą i bolesną – do świata Jenny, Jakoba, Lisy i Otto. Przenosi nas do czerwcowego dnia, gdy świat się zatrzymał, ukazując wpływ sztucznej inteligencji oraz matki natury na życie bohaterów. Historia szkatułkowa, uniwersalna, a jednocześnie boleśnie konkretna, ukazująca ludzkie neurozy, choroby dotykające młode ciała oraz próby okiełznania bezwzględnego przeznaczenia.Można ją potraktować jako współczesny moralitet. Zmusza do zatrzymania się w pędzie codzienności. Skłania do refleksji nad przemijaniem, relacją człowieka z naturą oraz formami eskapizmu od samego siebie; czasem w sporty ekstremalne. Co najważniejsze, Lunde wydobywa opowieść o kondycji ludzkiej w obliczu granicznej sytuacji, jaką jest zamarcie czasu. Posługuje się językiem prostym, oszczędnym, wręcz poetyckim. Każde zdanie wydaje się przemyślane i wyważone, często zawieszone między bólem a miłością, na przykład do kwiatów.Osoby, które za nic mają katastrofy klimatyczne z pewnością się tu nie odnajdą. Skupia się w dużej mierze na pokazaniu strachu przed zmianą znanej nam rzeczywistości.To właśnie prostota i szczerość przekazu sprawiają, że wydarzenia oraz zderzenia perspektyw postaci mają tak silne oddziaływanie na czytelnika.Autorka zaprasza nas do przestrzeni, w której mamy szansę przemyśleć, jak kreujemy naszą codzienność. To bolesna, egzystencjalna i aktualna opowieść, która w ostatecznym rozrachunku ukazuje, jak bardzo jesteśmy efemeryczni i podobni do siebie. Od nas zależy, jaka planeta czeka na przyszłe pokolenia

⚘️ A teraz wyobraźcie sobie, że jutra nie będzie. A przynajmniej, nie w takim sensie jak do tej pory. Czas ludzi się zatrzymał. Natura żyje dalej, a my pogrążamy się w próżni, w nieczasie, w zastoju. ⚘️ Brzmi, jak utopia? A może piekło? Pewnie to zależy od tego, w jakiej aktualnie jesteście sytuacji. Właśnie w taki klimat, wrzuca naszych bohaterów Maja Lunde. Autorka znana z dystopijnych powieści, kolejny raz wraca z nową książką i naprawdę rozbija bank. ⚘️ Witajcie w świecie fety seniorów i osób terminalnie chorych. Oni dostali od życia cenne minuty, godziny, a może nawet wieczność? Nagle wszystko jest możliwe. Kości nie bolą, nic nie strzyka, guzy nie rosną. Cud. Z drugiej strony horror niedoszłych rodziców. Niekończące się ciąże. Nienarodzone dzieci. Oraz te narodzone, których mózg przestał się rozwijać. Codziennie powtarzają te same błędy i nie wyciągają wniosków. Już nigdy niczego się nie nauczą. Nie pójdą do kolejnej klasy, nie zapuszczą włosów, nie będą samodzielne. Są, jak zamknięte w szklance owady. Bezbronne, bez szansy na przyszłość, jeśli ktoś się nad nimi nie zlituje i nie poprowadzi za rękę. Przez wieczność. ⚘️ Ludzie trwają. Nie zmieniają się, nie rosną im brody, brzuchy, wąsy. Nawet krosty. Wszystko się zatrzymało. STOP. ⚘️ To moje pierwsze spotkanie z autorką i na pewno nie ostatnie. Jestem oczarowana. To była miłość od pierwszych liter. Ta powieść jest kompletna, przekazuje całą gamę emocji. Dialogi i postaci są wyraziste i nie do podrobienia. Zawsze w sedno. Jak u Małeckiego. Tu nie trzeba 1000 stron. Maja potrafi w jednym zdaniu przekazać więcej, niż milion słów i emocji. Szereg postaci, które poznajemy, mierzy się z tym cudem (tragedią?) na swój sposób. Fascynującym było obserwowanie różnych podejść - autorka zderza swoich podopiecznych z żałobą, z szaleństwem, radością i samotnością. ⚘️ Między wierszami pokazuje, jak ważny jest czas. I to, że na wszystko jest odpowiednia chwila. Kiedy tego brakuje, nagle wszystko przestaje mieć sens. Nawet Ci, którzy początkowo zachłysnęli się nowym otwarciem, szybko zaczynają zauważyć grozę sytuacji i tęsknią za dawnym porządkiem rzeczy. ⚘️ Kiedy nie musisz jeść, pić, dbać o siebie, do tego czujesz że masz nieskończoność czasu, ale w próżni, nagle wszystko staje się miałkie. Ludzie powoli popadają w szaleństwo. Tworzą teorie spiskowe, popełniają czyny zabronione, dybią na swoje życie. ⚘️ Maja pochyla się nad kondycją człowieka - poprzez swoich bohaterów, pokazuje jego zagwozdki, moralność, masę sprzeczności. Pewnie wielu z nas marzyło niejednokrotnie by czas się zatrzymał, albo przynajmniej zwolnił. Ale czy to byłoby dobre dla ogółu? Na pewno nie w takich warunkach jakie przedstawiła autorka ;) ⚘️ Turbo dobra książka. Jedna z lepszych przeczytanych w tym roku, ale i w ogóle wpada na listę moich top książek ♡ ❣️ Polecam z całego serca.

Na każdą powieść Mai Lunde czekam z niecierpliwością. Tak też było w przypadku "Czasu zatrzymanego". Pewnego czerwcowego dnia na całym świecie zatrzymuje się czas, ale tylko dla ludzi. Przyroda nadal się rozwija i żyje swoim rytmem... Tymczasem ludziom przestają rosnąć włosy, paznokcie... Pierwsze niepokojące symptomy zauważają właściciele zakładów pogrzebowych, gdyż nagle brakuje zleceń. Potem okazuje się, że ciąże przestają się rozwijać. Jakob i Lisa, którzy mają zostac rodzicami, wciąż widzą podczas badań ultrasonograficznych dwudziestopieciotygodniowego chłopca. Cieszą się natomiast seniorzy, od których oddala się widmo zbliżającej się śmierci. Pełna nadziei staje się też Jenny. To śmiertelnie chora żona i matka, fotografka, która staje się jednocześnie kimś w rodzaju kronikarki upamiętniającej różne wydarzenia związane z zatrzymaniem się czasu. Moje serce podbił ogrodnik Otto, który wraz z żoną wyprowadza się z domu do mieszkania w bloku. Jego miłość do przyrody, prostoduszność połączona z dobrocią i mądrością życiową robią duże wrażenie. Opisy natury, która pozostaje w opozycji do ludzi, żyjąc własnym rytmem, zwracają uwagę już na początku. Ten zachwyt towarzyszył mi do końca lektury. Nietrudno domyślić się, że na całym świecie naukowcy próbują wyjaśnić zaistniałą sytuację i odkryć jej przyczyny. Do głosu dochodzą, oczywiście, rożni wizjonerzy, politycy, filozofowie, samozwańczy prorocy i duchowni. Z niecierpliwością czeka się na finał tej historii i na moment, w którym skrzyżują się losy postaci. To, co dla jednych staje się darem, inni postrzegają jako przekleństwo. Maja Lunde pisze prostym, ale ujmującym, pięknym stylem. Ta prostota łączy się tu z głębią przekazu, co jest typowe dla prozy tej pisarki. Niesamowite jest też połączenie powagi z poczuciem humoru, także w czarnym wydaniu; smutku z radością, liryzmu z groteską (sceny z imprez w domu seniora - bezcenne). Nie da się przejść obok "Czasu zatrzymanego" obojętnie. To książka skłaniająca do wielu głębokich refleksji na temat roli i miejsca człowieka w świecie natury. Wszak jesteśmy jego elementem, ale często o tym zapominamy albo uzurpujemy sobie prawo do rządzenia nim, przekonani o swojej wyższości. POLECAM Z CZYSTYM SUMIENIEM!!! Beata Igielska